Miód nektarowo-spadziowy to miód doskonały pod względem smakowym, posiada bowiem właściwości zarówno miodów nektarowych, jak i spadziowych. Do powstania takiego miodu może dojść już po jego odebraniu pszczołom, przez zmieszanie miodów dwóch lub więcej odmian, a także w sposób naturalny, gdy w czasie kwitnienia danej rośliny jednocześnie wystąpi spadź na tej samej roślinie lub na innej.

Miody nektarowo-spadziowe mają różne zabarwienie, od jasnobrązowego do ciemnozielono-brązowego. Ich krystalizacja może być różna i zależy od nektarowego komponentu miodu. Łączą w sobie właściwości lecznicze miodów wchodzących w jego skład.

Spadź to słodka substancja wydalana przez różne gatunki mszyc, czerwców i miodunek. Owady te pobierają sok z roślin żywicielskich. W przedniej części przewodu pokarmowego odseparowują potrzebne im frakcje pokarmowe, a ich nadmiar i zbędne substancje wydalają.
Pszczoły spadź zbierają i przynoszą do ula, gdzie przerabiają ją na miód spadziowy, jeden z najwartościowszych miodów pod względem dietetycznym i handlowym.
Zależnie od tego, z jakich drzew spadź pochodzi, dzieli się ją na iglastą i liściastą. Są też pewne różnice organoleptyczne w zależności od ścisłego pochodzenia gatunkowego spadzi. Spadzi dostarczają drzewa iglaste: jodły, świerki, modrzewie, rzadziej cisy i sporadycznie sosny.
Natomiast z drzew liściastych najczęściej spadziują dęby, lipy, klony, drzewa owocowe, czasem buki i wiązy, rzadziej rośliny zielne: żyto i trzciny.

Miód spadziowy zawiera nie więcej niż 17% wody i najwięcej ze wszystkich miodów związków mineralnych oraz substancji nadających mu określony smak. Zabarwienie miodu ze spadzi drzew iglastych jest od zielono-brązowego (w różnych natężeniach i odcieniach) do czarnego.

Miody ze spadzi liściastej są brązowe, czarne lub ciemnoczerwone. Smak jest mało słodki, o korzennym, żywicznym lub gorzkawym posmaku. Różna jest prędkość krystalizacji tych miodów, a krystalizują na ogół drobnoziarniście. Miód spadziowy zaleca się w zaburzeniach trawienia i przy schorzeniach układu oddechowego

Pozyskiwany z nektaru nawłoci pospolitej, późnej, kanadyjskiej i ogrodowej.
Miód nawłociowy ma kolor od żółtego do jasnobursztynowego, a po skrystalizowaniu robi się jaśniejszy i mętny, łatwy w rozsmarowywaniu. Ma słodko-kwaśny smak. Jest to miód o największej z polskich miodów aktywności biologicznej, porównywanej z miodem manuka. Zalecany przy wszelkich chorobach infekcyjnych.

Pozyskiwany z wrzosu zwyczajnego, rosnącego w lasach sosnowych i brzozowych. Najbardziej wydajne są wrzosowiska, czyli zwarte połacie wrzosów na dużych polanach śródleśnych. Brunatnoczerwonej barwy, o gęstej, galaretowatej konsystencji, po skrystalizowaniu staje się jasnobrunatny.

Galaretowata konsystencja wynika z zawartości pektyn. W czasie wirowania i cedzenia do miodu dostają się pęcherzyki powietrza, które pozostają w jego masie przez cały okres przechowywania. Tylko miód galaretowaty, z drobnymi pęcherzykami powietrza, jest prawdziwym miodem wrzosowym.

Jest bardzo smaczny, mało słodki, z przyjemnym wrzosowym aromatem. Dopuszcza się zwiększoną zawartość wody w miodzie wrzosowym do 23%.

Miód szczególnie zalecany przy wszelkich schorzeniach układu moczowego, jego stanach zapalnych, a także kamicy nerkowej. Do tego pomaga leczyć schorzenia jamy ustnej i pomaga przy biegunkach.

Miód gryczany ma kolor ciemno-herbaciany lub brunatny. Posiada ostry, lekko piekący smak i intensywny, przyjemny zapach kwiatów gryki. Po skrystalizowaniu jest koloru brązowego.

Wolno krystalizuje, nawet do sześciu miesięcy. Jeśli jest przechowywany w temperaturze powyżej 15°C, to w czasie krystalizacji może się rozwarstwiać. Na dole naczynia powstanie warstwa krupca, a na górze będzie dość rzadka frakcja płynna.

Polecany w chorobach układu krążenia. Ze względu na przyjemny korzenny smak może służyć jako dodatek do potraw, wypieków i nalewek.

Czysty miód lipowy w smaku jest wręcz pikantny, z lekką goryczką.
Ma wspaniały zapach kwitnących lip. Koloru jasnożółtego do bursztynowego, z zielonym odcieniem, po skrystalizowaniu zamienia się w grubokrystaliczny krupiec, kremowej barwy.
Miód lipowy pomaga w leczeniu schorzeń układu oddechowego, przeziębień, działa też napotnie i obniża gorączkę.

Miód faceliowy jest jasny, prawie przezroczysty, a po skrystalizowaniu biały, łatwy do rozsmarowywania. Zawiera często domieszkę nektaru kwitnącego równolegle bławatka i wtedy jego kolor jest słomkowy, a smak bardziej wyrazisty. Stosowany przy przeziębieniach i problemach z trawieniem.

Miód malinowy jest zbierany z malin uprawnych i dziko rosnących w lasach. Maliny uprawne nektarują co roku i zakwitają około tygodnia wcześniej od malin leśnych, które obficie nektarują co dwa lata. Wydajność miodowa malin jest bardzo duża, dochodząc do 200 kg surowca miodowego z 1 ha, jest więc to bardzo ważny wczesnoletni pożytek towarowy.

Miód malinowy po pozyskaniu jest złocistego koloru. Po skrystalizowaniu jest biały, o kremowej konsystencji, łatwy w rozsmarowywaniu. Ma słodki, łagodny i bardzo przyjemny smak. Nie ma nic wspólnego ze smakiem i kolorem soku z owoców malin.

Miód malinowy stosowany jest w schorzeniach wątroby

Miód akacjowy wytwarzany jest przez pszczoły z nektaru kwiatów robinii akacjowej, która zakwita pod koniec maja lub na początku czerwca i kwitnie krótko, nie dłużej niż 10 dni.
Miód z robinii jest bardzo jasny, w formie płynnej (patoki) prawie przezroczysty. Przy niewielkiej domieszce nektaru z innych roślin (najczęściej kwitnących w tym samym czasie chabrów bławatków) jego kolor będzie lekko bursztynowy lub słomkowy.
Krystalizuje najwolniej z naszych miodów, po kilku miesiącach od miodobrania. Ma lekko mdły, delikatny smak i zapach kwiatów akacji. W jego składzie cukrowym przeważa fruktoza. Może zawierać do 10% sacharozy. Stosuje się go przy schorzeniach przewodu pokarmowego.
Jako jedyny miód może być spożywany przez osoby chore na cukrzycę, właśnie ze względu na dużą przewagę fruktozy, oczywiście pod nadzorem diabetologa.

Miód rzepakowy pozyskuje się z roślin uprawnych: rzepaku ozimego, jarego oraz z rzepiku.
Zakwita w kwietniu lub maju i kwitnie nawet ponad 4 tygodnie. To jedna z naszych najważniejszych roślin pożytkowych i dla wielu pasiek pierwszy pożytek towarowy.

Miód rzepakowy jest bardzo jasny, prawie bezbarwny, o słodkim, mdłym i lekko gorzkim smaku. Bardzo szybko krystalizuje, już po kilku dniach od odebrania, tworząc drobnokrystaliczny „smalcowaty” krupiec w kolorze białym lub kremowym. W miodzie rzepakowym przeważa glukoza. Należy go stosować w problemach z wątrobą, trzustką i woreczkiem żółciowym, a także przy przeziębieniach.

Miód mniszkowy pozyskiwany jest z kwiatów mniszka lekarskiego. Jest koloru jasnożółtego, o łagodnym, lekko mdłym smaku. Rzadko udaje się zdobyć czysty miód mniszkowy, gdyż mniszek słabo nektaruje, a w czasie jego kwitnienia pszczoły zbierają nektar z wielu innych roślin: rzepaku, drzew i krzewów owocowych oraz z klonów. Miód z mniszka zawiera te same substancje czynne co ziele, korzeń i kwiat mniszka, i wykazuje podobne do nich właściwości. Działa lekko żółciopędnie, wspomaga pracę układu trawiennego, pomaga przy niestrawnościach, a także wspomaga pracę nerek i działa moczopędnie.

Miód wierzbowy jest jasny, żółty, z lekko zielonym zabarwieniem. W smaku łagodny, z utrzymującym się posmakiem zieleniny. Działa wzmacniająco na serce, pomaga w przeziębieniach i chorobach reumatycznych. Ze względu na wczesną porę kwitnienia wierzb rzadko udaje się pozyskać ten miód.

Miód wielokwiatowy powstaje z nektaru różnych roślin. Jego smak może być zróżnicowany – od łagodnego, a nawet mdłego smaku jasnych wielokwiatowych miodów wiosennych, przez intensywny smak, lekko drapiących gardło miodów, z dużym dodatkiem nektaru z chabrów bławatków, do ostrego smaku ciemnych miodów, zawierających domieszkę miodu gryczanego.
Miody wiosenne powstają zazwyczaj z nektaru wierzb, klonów, drzew i krzewów owocowych, mniszków, rzepaku i robinii akacjowych. Najwięcej w polskich pasiekach pozyskuje się miodów wielokwiatowych. Zalecane są do wspomagania leczenia chorób alergicznych dróg oddechowych.
Pomocne w procesach regeneracji wątroby i dróg żółciowych, łagodzą objawy choroby reumatycznej, a także dzięki dostarczaniu dużych ilości energii, wzmacniają mięsień sercowy i układ krwionośny. Pomagają regenerować siły w stanach wyczerpania fizycznego, psychicznego i anemii.
Przy terapii alergii najlepiej spożywać miód, pozyskany w okolicy swojego zamieszkania.
Krystalizacja miodu wielokwiatowego przebiega ze średnią prędkością. Miody wczesne, z przewagą nektaru z mniszka i rzepaku, krystalizują szybciej, miody z dużą domieszką nektaru z robinii akacjowej – powoli. Ciemne miody wielokwiatowe krystalizują po miesiącu od ich odwirowania.
Miód wielokwiatowy spożywa się przede wszystkim w celu wzmocnienia i detoksykacji organizmu oraz odczulania osób mających alergie na pyłki kwiatowe. Kurację odczulającą przeprowadza się spożywając przez miesiąc miód wielokwiatowy pochodzący z terenu, gdzie chory mieszka.