Spadź to słodka substancja wydalana przez różne gatunki mszyc, czerwców i miodunek. Owady te pobierają sok z roślin żywicielskich. W przedniej części przewodu pokarmowego odseparowują potrzebne im frakcje pokarmowe, a ich nadmiar i zbędne substancje wydalają.
Pszczoły spadź zbierają i przynoszą do ula, gdzie przerabiają ją na miód spadziowy, jeden z najwartościowszych miodów pod względem dietetycznym i handlowym.
Zależnie od tego, z jakich drzew spadź pochodzi, dzieli się ją na iglastą i liściastą. Są też pewne różnice organoleptyczne w zależności od ścisłego pochodzenia gatunkowego spadzi. Spadzi dostarczają drzewa iglaste: jodły, świerki, modrzewie, rzadziej cisy i sporadycznie sosny.
Natomiast z drzew liściastych najczęściej spadziują dęby, lipy, klony, drzewa owocowe, czasem buki i wiązy, rzadziej rośliny zielne: żyto i trzciny.

Miód spadziowy zawiera nie więcej niż 17% wody i najwięcej ze wszystkich miodów związków mineralnych oraz substancji nadających mu określony smak. Zabarwienie miodu ze spadzi drzew iglastych jest od zielono-brązowego (w różnych natężeniach i odcieniach) do czarnego.

Miody ze spadzi liściastej są brązowe, czarne lub ciemnoczerwone. Smak jest mało słodki, o korzennym, żywicznym lub gorzkawym posmaku. Różna jest prędkość krystalizacji tych miodów, a krystalizują na ogół drobnoziarniście. Miód spadziowy zaleca się w zaburzeniach trawienia i przy schorzeniach układu oddechowego